কিতাপ ৯৯৭৫

গুডবাই মিষ্টাৰ চিপছ- জেমছ হিলটন/ অসমীয়া অনুবাদ- নীলিমা গোস্বামী৷

ষ্টুডেণ্টচ ষ্ট’ৰচ/ প্ৰথম প্ৰকাশ-২০২১/ মূল্য-১০০.০০/ পৃষ্ঠা- ৯৬

কিতাপখনৰ আঁৰৰ কাহিনী- 

জেমছ হিলটন 

এবাৰ এখন  সাপ্তাহিক বাতৰিকাকতে বৰদিন উপলক্ষে মাত্ৰ এসপ্তাহৰ ভিতৰতে এখন উপন্যাসিকা লেখাৰ অনুৰোধেৰে জেমছ হিলটনক (১৯০০-১৯৫৪) চিঠি দিলে৷ উপন্যাসখনৰ বাবে বহু কষ্ট কৰিও মনলৈ কোনো কাহিনী আনিব নোৱাৰি, যথেষ্ট চিন্তাত পৰে৷ এদিন নিশা টোপনি নাহিল, ব্ৰক্ষ্মপুৱাতে উঠি চাইকেলখন লৈ কুঁৱলীয়ে আৱৰি থকা বাট এটিৰে তেওঁ ওলাই গ’ল৷ উভটনি যাত্ৰাত কিছু ভাবৰ গুমগুমনি লৈ আহি কোৱা বোৱা নকৰি চিধাই পঢ়া টেবুলত বহিল৷ মাত্ৰ এসপ্তাহৰ ভিতৰতে চুটি উপন্যাসখন সর্ম্পূণ কৰি উলিয়ালে৷ আচৰিতভাৱে এই উপন্যাসখন ইংলেণ্ডতকৈ আগেয়ে আমেৰিকাত ‘আটলাণ্টিক’ আলোচনীত ধাৰাবাহিক হিচাপে প্ৰকাশ হৈছিল৷ জনপ্ৰিয়তা লাভ কৰাত আমেৰিকাৰ লিটল, ব্ৰাউন এণ্ড কম্পেনীয়ে ১৯৩৪ চনত প্ৰকাশ কৰে৷ দুটা সংস্কৰণ প্ৰকাশ হৈ বিক্ৰীৰে অভিলেখ গঢ়াত ইংলেণ্ডৰ Hodder and Stoughton কোম্পানীয়ে অক্টোবৰ মাহত নিজৰ দেশত প্ৰকাশ কৰে৷

উপন্যাসখনৰ নায়ক চিপছ, অৱসৰপ্ৰাপ্ত মৰমিয়াল, ৰসিক শিক্ষক৷ তেওঁৰ সুকোমল চিন্তা, নির্মল মন, বিশ্বজনীন আৱেগ, আদর্শবাদ আৰু মানৱীয় সর্ম্পকৰ সংমিশ্ৰণত গঢ় লোৱা এজন বিৰল শিক্ষক৷ নিজস্ব ভঙ্গীত কথা কোৱা আৰু খোজ কঢ়া৷ ক্লাছত খয়হুতীয়া গল্প কোৱা, ষ্টিল ৰিমৰ চছমা, পুৰণি ফাটি যোৱা গ্ৰাউন আৰু ব্ৰুকফিল্ড স্কুলৰ ঘণ্টাৰ মাজেৰে জীৱন যাপন কৰা এজন পৰিচিত শিক্ষক৷

ভিনচেণ্ট ষ্টেৰেটে নামৰ লিখকজনে লিখা Best Loved Books of the 20^th Century নামৰ গ্ৰন্থত Goodbye, Mr. Chips য়ে স্থান লাভ কৰিছিল৷ উপন্যাসিক জেমছ হিলটনৰ অন্য এখন জনপ্ৰিয় উপন্যাস হৈছে Lost Horizon৷ এইখনৰ বাবে তেওঁ নর্থডেন পুৰস্কাৰ লাভ কৰিছিল৷ মিছেছ মিনিভাৰ চলচিত্ৰৰ চিত্ৰনাট্য লিখাৰ বাবে হিলটনে ১৯৪২ চনত অস্কাৰ বঁটা লাভ কৰিছিল৷

একে  নামৰ চলচিত্ৰ

উপন্যাসখন সর্ম্পকে হোমেন বৰগোহাঞিয়ে ‘শিক্ষকৰ কথা’ (৫ ছেপ্তেম্বৰ ২০২১) নামৰ এটা নিবন্ধ লিখিছিল৷ তাৰ পৰা এছোৱা তুলি ধৰা হ’ল-

“Goodbye, Mr. Chips হ’ল মিঃ চিপছ নামৰ এজন শিক্ষক আৰু তেওঁৰ স্কুলখন আৰু ছাত্ৰবোৰৰ মাজত স্থাপিত হোৱা জীৱন-জোৰা গভীৰ প্ৰেমৰ সম্পর্কৰ কাহিনী৷ তেওঁলোকৰ মাজত কেনেকুৱা সর্ম্পক স্থাপিত হৈছিল সেই কথা বুজাবলৈ মিঃ চিপছে জীৱনৰ অন্তিম মুহূর্তত কোৱা শেষ বাক্যটো উদ্ধৃত কৰিলেই যথেষ্ট হ’ব৷ মিঃ চিপছৰ ডেকা বয়সত তেওঁৰ পত্নীৰ মৃত্যু হৈছিল৷ পুনৰ বিয়া নকৰোৱাৰ ফলত তেওঁ নিঃসন্তান হৈ থাকিব লগা হ’ল৷ আসন্ন মৃত্যুলৈ অপেক্ষা কৰি তেওঁ বিছনাত শুই থাঁকোতে কাষত বহি থকা কেইজনমান বন্ধুৱে নিজৰ ভিতৰতে কথা পাতি আছিল- ‘বেচেৰালৈ বৰ দুখ লাগে৷ মানুহজন গোটেই জীৱন অকলশৰীয়া হৈ থাকিল৷… নিজৰ সন্তানো নহ’ল৷ বন্ধু কেইজনে ভাবিছিল যে মৃত্যু-যন্ত্ৰণাত অচেতন হৈ থকা মিঃ চিপছে তেওঁলোকৰ কথাবোৰ শুনা নাই৷ কিন্তু তেওঁলোকৰ কথা শুনি মিঃ চিপছে গাৰুৰ পৰা মূৰটো সামান্য ডাঙি সেহাই সেহাই ক’লে- “হেজাৰ, হেজাৰ, হেজাৰ হেজাৰ ল’ৰা-ছোৱালী….’৷ অর্থাৎ তেওঁ নিঃসঙ্গ নহয়, স্কুলখনলৈ চামে চামে অহা আটাইবোৰ ছাত্ৰই তেওঁৰ নিজৰ সন্তান৷”  

উপন্যাসখনৰ পৰা এচোৱা-

মূল ইংৰাজী কিতাপখনৰ কভাৰ

“অলপ পঢ়া-শুনা, আড্ডা মৰা আৰু মাজে মাজে অতীতৰ স্মৃতি ৰোমন্থন৷ সৌম্য শান্ত চিপছৰ মূৰত যদিও এতিয়া পকা চুলি, কিন্তু বৰ বেছি তপা হোৱা নাই; বয়স অনুপাতে তেওঁ এতিয়াও যথেষ্ট সবল আৰু সুস্থ৷ চাহ খায়, আলহী-অতিথি আহিলে কথা পাতে আৰু ব্ৰুকফিল্ড স্কুলৰ ডাইৰেক্টৰীৰ নৱতম সংস্কৰণটিৰ ভূল-ভ্ৰান্তিবোৰ শুধৰাই দিয়াত ব্যস্ত থাকে৷ অৱশ্যে মাজে-সময়ে তেওঁৰ সুন্দৰ, সৰু সৰু মিহি আখৰেৰে কাৰোবালৈ চিঠি লিখাটো ব্যস্ত থকা দেখা যায়৷

 মিষ্টাৰ চিপছে অকল ছাত্ৰকে নহয়, নতুনকৈ অহা শিক্ষক সকলকো চাহৰ মেললৈ নিমন্ত্ৰণ কৰে৷ সেইবাৰ শৰৎ কালত তেনে দুজন নতুন শিক্ষকক তেওঁ নিমন্ত্ৰণ কৰিছিল৷ চিপছৰ ঘৰত চাহ জলপান খাই বিদায় লৈ যোৱাৰ বাটত এজনে আনজনক কৈছিল: বুঢ়াজন বেছ বেলেগ ধৰণৰ; নহয়নে ? চাহখিনি প্ৰস্থুত কৰাৰ ধৰণটো মন কৰিছিলানে তুমি ? চিৰকুমাৰ হৈ থকা মানুহ বুলিলে যি বুজা যায় তেওঁৰ ধৰণটো মন কৰিছিলানে তুমি ? চিৰকুমাৰ হৈ থকা মানুহ বুলিলে যি বুজা যায় তেওঁৰ ধৰণবোৰ ঠিক তেনেকুৱাই৷

উল্লেখ কৰিবলগীয়া আমোদজক কথাটো হ’ল- চিপছ আচলতে বিয়া নকৰোৱা মানুহ নাছিল৷ তেওঁ বিয়া কৰাইছিল, কিন্তু কথাটো ইমান বছৰৰ অগতে ঘটিছিল যে ব্ৰুকফিল্ডৰ এই শিক্ষকসকলে তেওঁৰ পত্নীৰ বিষয়ে কোনো কথাই জনা নাছিল৷” (পৃষ্ঠা-২৭)